Πότε θα πέσει ο Ουρανός στο κεφάλι μας ;

Μαρτίου 26, 2021

Πότε θα πέσει ο Ουρανός στο κεφάλι μας ;

Θέμα : Θα μας έρθει ο «Ουρανός Σφοντύλι

Οι Άνθρωποι από τα παλιά χρόνια είχαν πάντα ένα φόβο ότι κάποιο αστέρι θα αποκολληθεί από το ουράνιο στερέωμα που έβλεπαν τις νύχτες και θα πέσει να τους πλακώσει. Και οι Δεινόσαυροι το ίδιο φόβο είχαν και τελικά είδαν δίκιο.

Η γη πλήττεται από 17 μετεωρίτες την ημέρα αλλά μια και δεν πέφτουν πάνω μας ή κοντά μας δεν το λαμβάνουμε ως υπαρκτή απειλή.

Κάθε χρόνο, η Γη πλήττεται από περίπου 6.100 μετεωρίτες αρκετά μεγάλους για να φτάσουν στο έδαφος, ή περίπου 17 κάθε μέρα, σύμφωνα με σχετική έρευνα.

Η συντριπτική πλειονότητα πέφτει απαρατήρητη, σε ακατοίκητες περιοχές.

Αλλά πολλές φορές το χρόνο, προσγειώνονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές σε μέρη που προσελκύουν περισσότερη προσοχή.

Το να ανακαλύψει κανείς ένα μετεωρίτη που μόλις αφίχθη στην γή έχει και οικονομικό ενδιαφέρων μια και η αξία τους είναι αρκετά μεγάλη !

Πριν από λίγο, για παράδειγμα, ένας μικρός αστεροειδείς πιθανώς για το μέγεθος ενός μίνι βαν, αναβόσβηνε στον ουρανό μέρα μεσημέρι και εξερράγη πάνω από τη δυτική Κούβα, πλημμυρίζοντας την πόλη Viñales με μικρά – ευτυχώς - πεσμένα θραύσματα, μερικά από τα οποία σύμφωνα με πληροφορίες προσγειώθηκαν σε στέγες προκαλώντας μικροζημιές.

Κανείς δεν τραυματίστηκε, αλλά ήταν μια υπενθύμιση ότι ο κίνδυνος τελικά από το να μας πέσει κάτι τέτοιο στο κεφάλι, και οι διαστημικοί κίνδυνοι είναι εφικτοί, ακόμα και το 2021 που έχουμε – υποτίθεται – συστήματα ανίχνευσης τέτοιων επικίνδυνων εισερχόμενων «σκουπιδιών».

Για να υπολογίσει πόσο συχνά συμβαίνουν τέτοιες πτώσεις μετεωριτών, ο Γκονζάλο Τανκρέντι, αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο της Δημοκρατίας στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, εξέτασε μια βάση δεδομένων με αναφορές περιστατικών, ανακαλύπτοντας ότι τα τελευταία 95 χρόνια οι άνθρωποι έχουν παρατηρήσει άμεσα 95 τέτοια γεγονότα, κατά μέσο όρο περίπου οκτώ το χρόνο.

Για να καταλάβουμε πόσα άλλα συμβαίνουν ανεπιτήρητα, ο Ταντσρέντι σημείωσε ότι οι άνθρωποι καταλαμβάνουν μόνο ένα μικρό κλάσμα της επιφάνειας της Γης - περίπου 0,44% της έκτασης της γης ή 0,13% της συνολικής επιφάνειάς του.

Αυτό σημαίνει ότι για κάθε μια πτώση στη γη που πραγματικά βλέπει κάποιος, ένας μεγάλος αριθμός περίπου 770 πέφτει στη θάλασσα ή πέφτει σε μια έρημο, δάσος ή άλλες τοποθεσίες τόσο απομακρυσμένες που κανείς δεν βλέπει να συμβαίνει για να το παρατηρήσει ή να το καταγράψει.

«Ορισμένα μέρη στη Γη είναι πυκνοκατοικημένα», λέει ο Tancredi, «αλλά τα περισσότερα μέρη είναι αρκετά αραιοκατοικημένα ή Θάλασσες και Ωκεανοί »

Ο Τανκρέντι έπειτα αναρωτιόταν αν τέτοιες επιπτώσεις μπορεί να συμβούν σε σμήνη διαττόντων αστέρων ή περιοδικά μέσα στον χρόνο.

Αναρωτήθηκε, στην πραγματικότητα, αν υπάρχει μια εποχή του χρόνου κατά την οποία οι πιθανότητες να χτυπηθούν από μια πτώση μετεωριτών - όσο χαμηλές και αν είναι - , κατά μέσο όρο,μπορεί να αυξηθούν.

Δεν είναι μια τρελή ιδέα.

Γνωρίζουμε, για παράδειγμα, ότι οι μικρότεροι μετεωρίτες - πολύ μικροσκοπικοί για να φτάσουν στο έδαφος - έρχονται συχνά κατά τη διάρκεια βροχοπτώσεων μετεωριτών, όπως οι Perseids, Orionids και Gemonids, που μαγεύουν τους παρατηρητές του ουρανού αρκετές φορές το χρόνο ως περιοδικό φαινόμενο.

Θα μπορούσαν τα πετρώματα μεγέθους μικρής μπάλας ακόμα και αρκετά μεγάλα για να φτάσουν τα θραύσματά τους στο έδαφος, να παραμονεύουν σε αυτά τα ετήσια γεγονότα ή να συμβαίνουν διαφορετικά ως φαινόμενα, σε επαναλαμβανόμενη βάση;

Την απάντηση έδωσε ο Αστρονόμος Tancredi στο Διεθνές Συνέδριο Πλανητικής Άμυνας της Διεθνούς Ακαδημίας Αστροναυτικής ( IAAPDC ) στο College Park, Maryland των ΗΠΑ.

«Οι πτώσεις είναι τυχαίες καθ' 'όλη τη διάρκεια του έτους», λέει. «Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ημερομηνία του έτους για να είσαι έξω με κράνος.»

Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι έχουν χαρτογραφήσει τις τροχιές της συντριπτικής πλειοψηφίας των πιθανών αστεροειδών που δυνητικά θα μπορούσαν να προκαλέσουν το τέλος της ζωής στην γη τους λεγόμενους "δολοφόνος δεινοσαύρων" σε τροχιά κοντά στη Γη.

Ωστόσο, ο Duncan Steel, ένας διαστημικός επιστήμονας που ζει στο Ουέλλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας, αλλά εργάζεται για το Ερευνητικό Κέντρο της NASA-Ames στην Καλιφόρνια, δήλωσε στο IAAPDC ότι ο ισχυρισμός αυτός ( της πλήρους χαρτογράφησης ) ήταν «λίγο απλοϊκός».

«Όσον αφορά τους δολοφόνους, βρήκαμε μόνο ένα μικρό κλάσμα, από όσους πραγματικά υπάρχουν εκεί έξω … », είπε.

Ο λόγος, προσθέτει, είναι επειδή ένας άγνωστος αριθμός δυνητικά επικίνδυνων αστεροειδών δεν βρίσκεται σε τροχιές κοντά στη Γη.

Αντίθετα, βρίσκονται σε επιμήκεις τροχιές που βγαίνουν πολύ έξω από το εξωτερικό ηλιακό σύστημα και μετά επιστρέφουν με τις ελλειπτικές τροχιές τους – πάλι - πίσω προς τη Γη, την οποία μπορεί να χτυπήσουν κάποια μέρα, όπως το έχουν ξανά κάνει.

«Οι περισσότεροι βρίσκονται σε αυτές τις τεράστιες τροχιές [όπου] δεν θα τους βρούμε σε χρονικό διάστημα 20 ετών ή 50 ετών», εξηγεί.

Τούτου λεχθέντος, έχουν βρεθεί μόνο 66 αστεροειδείς και ο καθένας από αυτούς έχει μόνο μια πιθανότητα να χτυπήσει τον πλανήτη με ένα στα δύο δισεκατομμύρια έως τα τρία δισεκατομμύρια.

«Πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η απειλή αλλά και ο πραγματικός αντίκτυπος στη γη που αντιπροσωπεύει, εξαρτάται από το μέγεθος του πληθυσμού των μεγάλων και επικινδύνων αστεροειδών που μπορούμε να καταγράψουμε με ασφάλεια», προσθέτει ο Steel.

Ακόμα πιο δύσκολο να υπολογιστεί ο κίνδυνος, δήλωσε ο Yudish Ramanjooloo, ένας μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο Πανεπιστήμιο της Χαβάης, Χονολουλού, προέρχεται από μια πρόσφατα ανακαλυφθείσα κατηγορία κομητών γνωστών ως κομητών Manx.

Ονομάστηκαν έτσι γιατί λένε ότι μοιάζουν με τις γάτες Manx, είναι κομήτες τόσο ανενεργοί που δεν παράγουν ορατές ουρές. Στην πραγματικότητα, λέει ο Ramanjooloo, η δραστηριότητά τους είναι πέντε έως έξι τάξεις μεγέθους χαμηλότερη από εκείνη των τυπικών κομητών ( είναι δηλαδή πολύ δύσκολα ανιχνεύσιμοι ).

Όπως και οι κανονικοί κομήτες, ωστόσο, βουτούν βαθιά στο εσωτερικό ηλιακό σύστημα και φτάνουν σε εμάς από περιοχές πολύ πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα, και πιθανώς κοντά στα όρια του διαστρικού χώρου.

Αυτό σημαίνει ότι όταν φτάσουν σε εμάς, έρχονται σκληροί και με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Η έλλειψη πτητικών ουσιών που σχηματίζουν την ουρά σημαίνει επίσης ότι είναι βραχώδεις και πυκνές, ικανές να χτυπήσουν με τεράστιες ποσότητες ενέργειας την γη.

Ακόμη χειρότερα, η έλλειψη ουρών τους καθιστά δύσκολο να εντοπιστούν μέχρι να μας χτυπήσουν σχεδόν εντελώς Ξαφνικά απροειδοποίητα και από το Πουθενά ! ή με μικρή χρονική διάρκεια και άντε τότε να προλάβει ο Μπρούς Γουίλις να μας σώσει όπως στην ταινία « Armagedon » .

Ενας τέτοιος κομήτης θα μας έδινε – ως ανθρωπότητα – με αισιόδοξες προβλέψεις ένα περίπου μήνα ( window time ) χρονικό περιθώριο μέχρι την καταστροφή.